Hoe kijken we?

De meeste afbeeldingen die we dagelijks zien zijn opgebouwd volgens een mathematisch perspectief. Door een soort raam kijk je naar de voorstelling, alsof je  er bij bent. Al eeuwen is een centraal perspectief  gangbaar met daarin de horizon als denkbeeldige constructielijn. Evenwijdige lijnen komen daarop in verdwijnpunten samen. Naar de verte toe worden de objecten steeds kleiner. De horizon loopt doorgaans evenwijdig aan de basislijn van het beeldkader. Als dat niet zo is valt het meteen op: Hé, de horizon staat scheef! Of de verticale lijnen staan scheef en objecten dreigen om te vallen. In mijn werk probeer ik een beetje aan die horizon te morrelen. Soms vraag ik me af of de horizon echt bestaat.

Wat doet een lijn?

Kun je op een leeg vlak zonder aarzeling een streek verf zetten? Wat gebeurt er dan? Binnen intuïtief bepaalde grenzen laat ik met een platte kwast de verf steeds andere wegen zoeken. Zo ontstaat een onuitputtelijk aantal varianten, zonder directe betekenis.